Armoede en 80/20 regel.
In mijn vakgebied de bedrijfskunde kennen we de 80/20 regel en dat is een vuistregel die stelt dat bij een bedrijf 20% van de klanten/afnemers voor 80% van de omzet zorgt. Datzelfde geldt ook aan de inkoopkant. 20% van de leveranciers levert 80% van de waarde aan ingekochte goederen. Verder geldt het ook voor de waarde van de voorraden bij een bedrijf.
Pijnlijk wordt het echter als blijkt dat deze vuistregel ook geldt voor de vermogensverdeling onder de bevolking. 80% van de bevolking heeft samen maar 20% van het totale vermogen van in totaal € 1200 miljard( jaar 2010) en de 20 % rijkste mensen hebben 80% van het vermogen(zie tabel hieronder).
Deze cijfers zijn afkomstig van SP 1e Kamerlid Reuten en zijn gebaseerd op CBS cijfers uit 2010.
Nog schrijnender wordt het als je verder beseft dat 60% van de bevolking samen maar 2% van het vermogen heeft en de 10% rijkste groep 60% van het totale vermogen heeft. Nederland is dus geen lichtend voorbeeld van een eerlijke vermogensdeling.
Die ongelijke vermogensopbouw is voornamelijk terug te herleiden op een ongelijke inkomensverdeling. Daarvan hebben Jan Tinbergen in 1970 en recent de onderzoekers Wilkinson en Pickett al aangetoond hoe desastreus dat uitpakt voor een groot aantal maatschappelijke factoren( onderwijs, gezondheid, veiligheid etc.) . Zie ook mijn eerdere artikel hierover op 27 december 2010 op dit weblog. http://solidaire-economie.blogspot.nl/2010/12/inkomensongelijkheid-en-welzijn.html
Andere cijfers bevestigen deze ontwikkeling. Zo is het aantal jongeren dat een bijstandsuitkering ontvangt tussen 2008 en 2010 gestegen met 64 %. Dat betekent dat 35.000 mensen jonger dan 27 jaar in de bijstand zitten. Het totaal aantal mensen in de bijstand neemt ook toe. De teller staat op 307.000 mensen vergeleken met 259.000 mensen eind 2008.
Kijk je specifiek naar kinderen (in armoede) dan blijkt ook dat dit aantal is gestegen tot 1:11 oftewel 9,1 %. Dan gaat het om 311.000 kinderen onder de armoedegrens(cijfers CBS van 2009). Deze kinderen kunnen daardoor bijna nooit uitstapjes maken, op vakantie gaan, niet bij een sportvereniging en ze hebben weinig speelvriendjes of vriendinnetjes. De bijzondere bijstand en een organisatie als Stichting Leergeld proberen de ergste nood te ledigen.
Het is in dit zeer welvarende land een gotspe dat de samenleving en zeker de overheid een dergelijke situatie laat voortbestaan. Alleen de SP en de laatste tijd ook de PvdA proberen deze zaken op de politieke agenda te krijgen. Eerlijk delen moet niet alleen een politieke leuze worden maar dagelijkse praktijk. Daarvoor is wel wetgeving nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten